Annesi ve kardeşi beni tanısalar da ortaya çıkmadan kenardan cenaze namazına eşlik ettim. Annesine taziyelerimi ilettim ve ortalık durulduktan sonra amcamgilden çıktım arabama bindim. O gün papatyalar aldım, Zeynebimin mezarına gidecektim,en sevdiği çiçeklerle gidecektim ona.

Gidince beni onun güzel buğulu gözleri değil soğuk bir mermer karşıladı. Toprak olmuştu uğruna hayatımı serdiğim kadın. Yanına gittim bu çiçekler senin için dedim... Sonra devam ettim :

Hani bana biz imkansızız dediğin gün vardı ya,hep onu düşünürdüm ben.Biz imkansız değildik Zeynebim.Ama bak şimdi imkansızız. Sana hakkımı helal ediyorum, beni ben yapan kadın olduğun için sana teşekkür ederim.Ben affettim, rahmet sahibi rabbim de senin günahlarını affetsin. Seni seviyorum. Hoşcakal dedim.

Uzun süre kendime gelemedim pgibolojik tedavi süreci geçirdim. Sonrasında kendime gelmemin ardından okuduğum bölümün hakkını vererek Kaymakamlık sınavını kazandım, şuanda bir Anadolu kentinde Kaymakamlık yapıyorum. Halkla hoşbeş ediyorum bazen de eskileri anıyorum böyle, kendimi vatana millete faydalı şeyler yapmaya adadım. Günün birinde evlenir miyim bilmiyorum ama sahip olduğunuz şeylerin kıymetini iyi bilin, hiçbir zaman isyan etmeyin ve kendinizi sevin işte o zaman gerisi gelir beyler. Kalın sağlıcakla,son bir söz daha söylemek istiyorum onu da ekleyeyim son entry olarak...