Panpalar hız kesmek yok...

Emniyete giderken beni o klagib ekip otosunun arkadaki kafesli yere, ogi en solda ortada polis memuru ve diğer yanında ahmet vardı ahmete tampon yapıp. Polise teslim ettiler. Mücahit bilinç bulanıklığı olduğu için ambulansla direkt hastahaneye gitti. Bizde daha sonra kısa bir ziyarette bulunacaktık ege üni ye. Malum alkol testi falan filan. Üçümüz sırayla ilçe emniyete girerken donuma gizlediğim oğuzhanın telefonunu gibimi kaşıyor gibi yapıp atacaktım. Ama kapıda nöbet tutan polis vardı. Umarım görmez diyerek iki hamlede merdiven çıkarken telefonu düşürmeyi başardım. Ama gençler o nöbetçi mutlaka döner. Ve döndü de. P1-Polis1 P2-Polis2 N-Nöbetçi O-Ogi

N- Mahmut abi çocuk telefonu düşürdü dedi.
P1-Ver ver saklamış demek ki. Dedi.
o an o akşam gusül aldığıma bu kadar sevinemezdim.
P2-Yok abi ben aldım onun telefonunu.
O-Benim telefonum abi o dedi. Amk malı.
Polis kafaya patllattı.
P1-Niye vermiyorsun o zaman gerizekalı dedi.
O an buruk bi sevinç yaşadım sonuçta herşey güzel gidiyordu ama gittiğimiz yer belliydi nezarethane. Ailelerimizi çağıracaklardı. Ama ben ailemden korkmuyordum onların aksine. Dayımdan korkuyordum. Dayım tam bir insan azmanı. ilkokuldan beri zorla çokça sektörde çalıştırılmış o zaman 8 ve hala daha yaptığı dönerciliği yapıyordu. 5 m2 dükkanda bir çırakla bütün gün ocağın başında çalışıyordu. Elini resmen kılıç mızrak gibi kor ateşte dövüyordu hergün. Ve ailem ayrı olduğu için o ilgilendi hep annem ve benimle. Ve tahminimde yanılmadım. Annem hergün yaptığı gibi sessize alıp unutmuş ve başka yakının var mı diyince mecburen dayımın numarasını vermem gerekti çünkü babam askeriyede sivil memurdu. Beni yatılı okula verirdi. Bunu göze alamazdım. zütüm yemediği için değil. Bütün bunları uğruna yaşadığım insan aslı hocam için.

Devam edecek...