Beyler kaybedince anlıyorsunuz hayatı hani aşk acısı diyorlar ya kardeş acısını yanında ona acı diyenin dıbına koyayım.

Neyse beyler darmadağın olmuştuk hele ben bitmiştim. Evi bıraktık çünkü hiç kimse evde duramıyordu çünkü her an bi odadan çıkıp gelmesini bekliyorduk.
Orada oturan bi akrabamız daha vardı onların eve taşındık 4-5 aylığına onlara taşındık o sırada ipne amcamlar bize kendi evlerine yakın bi ev almışlardı tabii ki kendi istekleriyle değil mecbur kaldıkları için ama yine de allah razı olsun onlardan başımızı sokacak bi evimiz olmuştu

Eve taşındık evde bir tak yok bi onun yattığı yatağı attırmadım o geldi hala ondan yatarım. Para da yok ki dıbına koyim. Her neyse bi şekilde evi yarım yamalak döşedik bi televizyon vardı hani şu en miniklerden olan var ya ondan anten bile yoktu her sabah kalkar çizgi film izleyebilmek için tellerden anten yapar uğraşırdım olmazdı bende yeni doğan kardeşimi izler ağlardım. Sürekli böyleydi okulda da iyice silik bi tip olmuştum derslerden kaçıyordum çocuklarla kavga ediyordum zaten konuğu eksiğimde çoktu gibimde de değildi