Onu tanımadan 1 gün öncesine gidelim...

Uyumamıştım o gece. Sabah ezanının hemen ardından beni rahatlatacak şekilde fotoğraf çekmeye gidecektim. Bilirdim ki insanın duyguları bir gün batımında bir de gün doğumunda tavan yapardı. iyi fotoğraf da böyledir. En güzel, en doğru ışığı gün batımında yahut da gün batımında yakalardınız. imkanım el verdiği ölçüde bu zamanları yakalamaya çalışıyordum.

Sabah ezanı okundu. Üzerime kıyafetlerimi geçirdim. Demlediğim çaydan bir bardak içtim ve kendimi sokağa attım. Etraf henüz kararmamıştı. Daha zaman vardı. Makinemin son ayarlamalarını yaptım ve sahil kenarında bir banka oturup beklemeye başladım. Sigaramı yaktım. Sigaramla birlikte hayallere savruldum. Geçmişe dalıp gitmiyordum artık. Beni tek ilgilendiren konu geleceğimdi. Bir yerlere gelebilmek istiyordum. Romanlardaki gibi bir hayatım olsun istiyordum. Durgunluk bana göre değildi. Biliyordum ki geçmişine saplanıp kalan insanın geleceği olmazdı.

Tan yeri ağarmaya, içimde yeni heyecanlar uçuşmaya başladı. Balıkçı tekneleri gecenin uzun saatlerinde ağlarını atmış, ağlarına takılan talihsiz balıkları toplamış ve birer ikişer limanlarına dönmeye başlamıştı. Hayat garipti. Bir varlığın talihsizliği ve yaşdıbının sonu başka bir varlığın, insanoğlunun yaşdıbını devam ettirebilmesi için bir araç oluyordu.