Neyse beyler devam ediyorum. sızın için yarın vermem gereken morfoloji ödevini yapmıyorum kıymetimi bilin...

Kız aklıma takılmıştı, arada bir geçerken kız yurduna felan bakmalar ve her bindiğim otobüste etrafı süzmeler felan derken kızı bir kaç gün daha göremedim ve tamda ümidi kesmişken...

Sabah vapurdan inmiş ve uzun 30M sırasını bekliyordum o anda olmayacak şey oldu kız benden sonra sıraya girdi ve aramızda sadece 3-4 kişi felan vardı. Bir şekilde kızla tekrar konuşmak istiyordum ama aramızdaki mesafe buna engel oluyordu, sıradan çıkıp tekrar arkasına mı girsem diye düşünürken, bir de ne göreyim kızın arkasına hemen 10 kişi daha geçmiş ve benim planlar yine suya düşmüştü ama olsun en azından nereye gideceğini yada nerede ineceğini öğrenebilecektim. Belkide aynı kampüse bile gidibilirdik. Bir süre sonra kuyruk hızlıca eridi ve sonunda kızla tekrar aynı otobüse girmiştik. kız bir kaç metre sağımdaydı sadece ama ona bakamıyordum. durmadan camdan dışarıyı izliyordum arada bir kaçamak bakışlar atmayı ihmal etmiyordum yinede, bir süre sonra yerim değişti ama yinede kıza doğrudan bakmıyordum. Derken öndekiler ittirdi aramızdakiler indi ve kızla yan yana geldik ve bir kaç durak öyle devam ettik ama kız bir türlü inmiyordu ve sıradaki durak benim durağımdı. Otobüs yavaş yavaş durağa yaklaştı ve o sırada kızın elide yavaşça kalktı ve dur düğmesine yöneldi. o an... anlaşılan aynı yerde iniyorduk ve aynı yere gidiyorduk. Sonunda konuşma fırsatı!!

Otobüs yavaşça durdu ve kız inip yürümeye başladı ama ben kararlıydım kızın yanına gidip konuşacaktım... demeye kalmadan aklımın ucdundan geçmeyen şey oldu. Yolun üstündeki diğer okula liseye yöneldi ve o an kazağın altından ve yakasından çıkan kırmızı kumaşın kıyafet değil bir uniforma olduğunu anladım.

O an 2 farklı şey meydana geldi önce büyük bir hayal kırıklığıyla yıkıldım resmen, kız liseli çıktı ağa. Ama daha üzüntüyü yaşayamadan vücudumu bir mutluluk sardı. Kız liseye girince benim için bitmişti.( Benden küçüktü. Sanırım baya küçük) Aşık felan olmamıştım, sevmemiştim bile, kafamı artık kimse karıştıracamayacaktı. Tekrar Özgür ve saptım!