evet beyler 12. sınıfı bitirmiştik. üniversiteye başlayacaktık o arayı ufak bir özet geçeyim.

benim dersler sınavlar tak gibi. üstüne bu olaylar oldu. artık umudum kalmadı zaten okulla ilgili pekte gibimde değildi o zamanlar hayatım daha fazla ne kadar gibilebilir ki gibi saçma bir cümle kurdum kendi kendime olacaklardan habersiz..

neyse beyler sınava falan girdik çıktık bulunduğum şehirde birkaç tane üniversite vardı.

bir tanesinin inşaat mühendisliğini zor bela tutturduk gittik. o yazı yine abimin yanında geçirdim.

haberini aldım cerende aynı şehirde başka bi üniversitenin inşaat mühendisliği bölümüne yerleşmiş.

kader benim hakkımdaki planlarını henüz bitirmemişti onunda aynı şehirde inşaat mühendisliği kazandığını duyunca bunu anladım.

havayı kokladım kötü kokular geldi burnuma çekeceklerim bunlarla sınırlı değildi bunu anladım.

neyse derken üniversite başladı. hazırlıktayız.

şansımı gibeyim yine okulun herhalde en bin adamlarıyla birlikte okumaya başladım. üzerimize bin diye etiket yapıştırsalar böyle denk getirip toplayamazlar dıbına koyiim. ben zaten onlardan beterim. yine paldır küldür okumaya devam edecez onu anlamıştım.

sınıfta her bölümden adam var hazırlık olduğu için.

sınıfın binlik yüzdesini tavana çıkartan 4 kişi

ben
Niyazi
Erman
Selim

ben niyazi ve erman inşaatız.. diyorum ben kaderin benim için çok değişik planları var diye inandıramıyorum. Selim uluslararası ticaret mi neydi.

anlayacağınız bölüme geçincede işlerin düzelmeyeceği belliydi.

kısa zamanda kaynaştık elemanlarla. ortamı kurduk her akşam takılıyoruz.

tabi ben sofiyim o zamana kadar ağzıma ne içki ne sigara vurmamışım dediğim gibi hafiften sporcu geçmişimizde var karşıyım bu tip şeylere.

tabi benim yürek harman yeri.. cereni unutamamışım olanları unutamamışım. aşk acısı çekiyorum panpalar. öyle böyle değil hemde.

biz elemanlarla kaynaştıkça yavaş yavaş herkesin sırları ortaya dökülmeye başladı tabi. ben hariç. ben kapalı kutuyum hala.