kalakaldık. eğer o saniye kağıdı okumak için durmuş olmasaydık... kimdi bu amk kimdi???

düşüncülerimizi toparlamak için en yakın ev olan emrenin evine geçtik. evde şansımıza kimse yoktu. hemen düşünmeye koyulduk. eski sınıftakileri arama işine başladık. hala arada bir konuştuğumuz kişilerin numarası vardı ordan diğer kişilere ulaştık.

ilk aradığımız kişi açmayınca umutsuzluğa kapılmıştık ama emrenin ısrarları üzerine aramalara devam ettik. ikinci kişinin hiçbir şeyden haberi yok gibiydi. buluşma yapacağımızı söyleyerek sınıftaki diğer kişilerin numaralarını aldık. üçüncü kişinin annesi açmıştı. oğlunu sorduğumuzda ağlamaya başladı. ne olduğunu anlamadık amk. özür dileyip kapattık telefonu. öldüğünü anlamıştık...

maalesef kimlerin öldüğünü anlamak için hepsini teker teker aradık. emre liste çıkarmaya başladı. ne kadar duygusuzduk amk. sınıf listesi hala aklımızda olduğu için tüm herkesi yazarak ölenlere çarpı attık. öğretmenleri de ekledik. saatlerce bu kişiler arasındaki bağlantıyı bulmaya çalıştık. 5-6 saat sonrasında ulaştığımız tek sonuç kocaman bir hiçti.

o gün emrelerde kaldım. ertesi gün birlikte okula gittik. okulda normalin dışında bir sessizlik hakimdi. fısıldaşmalar, ağlamalar... hemen sınıfa çıktık. gördüğüm şey karşısında yıkılmıştım. o oçun sırası... çiçekler. resimler...

her şeyi anlamıştım.

bir hışımla sınıftan çıktım. kimseyle konuşmak istemiyordum. her şey benim suçumdu. koşar adımla okuldan bir an önce çıkmaya çalışırken emrenin sesini duydum. bekle dedi. yürümeye devam ederken arkamdan koşuyordu. ne olduğunu sorup duruyordu. nasıl anlatabilirdim amk.

emreye döndüm. 'hiç not buldun mu?' emre susuyordu. 'cevap ver amk' diye bağırdım. emre 'ne notu abi sadece özür dilerim notu var işte' dedi. anlam veremediğim bir şekilde üzgün görünüyordu. ben ise mutluluktan uçuyordum. ölmeyecekti...