2012 mart ayında kardeşim cem iyi halinden ötürü 3 ay erken çıktı. hepimiz boşluktaydık. ben her şeyden vazgeçmiş kendime gelmeye çalışırken cem çıkmış ve hayata karışmaya çalışan bir adam olmuş.

kendi işimi açmış az çok hayatın bir ucundan tutmaya çalışıyorum ben de. biliyorum haberim var çıktığından cem in ama ne aramak ne görüşmek ne de sesini duymak istiyordum o aralar. bir gün çat kapı çıkagelmiş. asistanım bir adam geldi sizin kardeşiniz olduğunu söylüyor ama pek iyi giyinimli biri değil sokakta yaşayan insanlara benziyor dedi. çıktım heyecanla koştum, baktım cem. bir 10 dk birbirimize bakarak durduk öyle. mahvolmuştu kardeşim. belki de 10 yıl yaşlanmış gibi duruyordu. gözlerim dolu dolu öylece izledim onu. koşup sarılmak ve tüm hıncımı alana kadar dövmek isteği geldi içime. ama tek bir adım bile atamıyordum. geldi yanıma ve yeni yerin hayırlı olsun abim, kusura bakma hediyemi unuttum malum durumlar biliyorsun dedi ve sarıldı. dünya o an durmuştu, gözüm bir asistanımda bi bekleme salonunda duran hastamda. kala kaldım öylece nefesim kesildi. 7 8 aylık içimde duran o kocaman taşın cem olduğunu o an anladım ve durduramadım gözyaşlarımı akıyordu.