Bu düşünceler içinde çaresizce cirpinirken balkon kapısının eşiğinden bana seslenen annemi gordum. Hadi gelinimiz hazır seni bekliyor oglum dedi beni biraz seyrettikten sonra. Sanırım artık yapacak bir şeyim kalmamıştı. Hayatın benden aldıklarını yerine koyamazdim ama bir daha asla kimseyi sevmeden ve gerçekten zaaflarimi göstermeden yasayabilirdim. Didem'in hazırlanması icin annemin büyük bir titizlikle hazırlattığı odaya doğru ilerliyordum. içeride beni bekleyen Ela olmadığı gerçeği bir zıpkın gibi beynime beynime giriyordu. Artık sanırım gülümsemem gerekiyordu. Odanın onundeydim. Dikkatsizce tokmağı çevirdim ve Didem'in parıldayan gözleriyle karşı karşıya geldim. Beyazlar içerisinde gerçekten çok güzel gorunuyordu ama şuan da bile ona karsi aşka ya iki insanı ölene dek bağlayacak bir yemini ettirecek duygulara sahip değildim. O karşımda benden güzel sözler duymak istercesine süzülüyordu. Bense en fazla çok güzel olmuşsun Didem diyebildim. Tüm hayatını benimle geçirecek olan bu kadın, Ela'nin beni aldatmasinin intikdıbını hayattan alisimdan başka bir şey değildi. Bana hiç yakışmayacak derece de acemice alınmış bu evlilik kararında hayatı kararan sadece ben değildim. Didem de benimle beraber birazdan ateşe yürüyecekti.