Şuan yazabiliyor olmama rağmen yazamıyorum aynı zamanda. yazıp ne diyebilirim ki. O artık 4. yılını okuyan, hatta hazırlık okumasa mezun olup işe başlayacak bir nükleer mühendisi.Ben ise 4. kez 2. sınıfı okuyan umutsuz bir tıpçıyım. O artık kendi ayakları üzerinde duracak bir kadın oldu. Ben ise hala kızılay kalabalığında gidişini izleyen zavallı bir çocuk olarak kaldım. O belki de okul bitiminde evlenecek, yaza düğününü yapacak bir kadın; ben ise elinde 3 5 fotoğraf, geçmişten kalma 10 tane ego kartıyla yıllarını heba eden gelecekten umudu olmayan bir adam. ilerde çocuk yapacak belki başka bir adamla aile kuracak kim bilir. Bense sigara dumanından kelepçeleri bağlamış olacağım paslı yalnız yüreğime. Belki hala umudum olacak. Belki umutsuzluk bile bir umut olacak. Ve bir gün o ölecek, ve o an zaman duracak. Bedenimi okyanus kenarındaki sarp kayalıklarda dalgalar yıkayacak