Beynimi, mantığımı, kendinden taviz vermeyen huyumu gibeyim. Derin'in canını sıktığım için o kadar kötü hissediyordum ki! Ben?! Bir kızı üzdüm diye kötü hissediyorum. Ben! Derlerdi de inanmazdım. Hatta demezlerdi bile. Eski arkadaşlarıma göre Kalpsiz. Bu kalpsizin çok fazla sevgilisi olmuştu ama birini üzdüğü için hiç üzülmemişti. Bu şehre geldiğimden beri çok fazla ilk yaşıyordum ve bu canımı sıkmaya başlamıştı. Hızla servisten çıkıp eve girdim. 

Sözde eve gelir gelmez yatacaktım ama geldiğimden beri içimden özür diliyordum. Pazartesi gönlünü almak en iyisiydi. Bizim sınıfta olacaktı zaten. Ama pazartesiye kadar ne yapacaktım?

Anne, bir kızdan nasıl özür dilersin? Babam arkadan konuşmaya atladı. 

Ne yaptın lan yine hergele! Gözlerimi devirdim. 

Bir dur Devrim reyiz ya. Annem önce anlatsın. Sonra ben de anlatacağım. Söz.  Babam sesimin ne kadar çaresiz çıktığını fark etmiş olacak ki elindeki gazeteyi sehpaya bırakıp tekli koltuğunda doğruldu. Hepimiz salonda oturmuş kahve içiyorduk. Tabii ben başımı elime yaslamış, düşünmekten içememiştim.