Bunu yapan insan yalnızdır. Genellikle kendinden çok sevdiklerini düşünür. Aşırı takıntılı ve duyarlıdır. Ve sevdiğine zarar gelmesin diye bazen susar, yeri gelir iğneyi arkadaşına çuvaldızı kendine batırır.
Ben de böyleyim. Hep etrafımdaki insanları, sevdiklerimi düşündüm. Bir sıkıntıları olunca ilk ben koştum. Bi dertleri varsa çözmeye çalıştım. Bir şeyden zarar görmesinler diye yeri geldi sustum, yeri geldi kalp kırdım.
Ama yaptıklarım şu anasını gibtiğimin hayatında hiç bir taka yaramamış gibi hissediyorum. Nedense kalabalıklar içinde yalnızım, çok büyük dertlerim yok eyvallah ama onların da küçücükte olsa beni düşünmelerini isterdim, yana bunu hissettirmelerini. Ben birine kardeş diyorsam aynı kandan olmasa da kardeşimdir, 1 ekmeğim olsa kırar yarısını veririm. Gerçi benim başıma vur ekmeğimi al değer verdiğim biriysen.
Takıntılıyım. Yapamıyorum düşünmeden edemiyorum. Ben ne kadar değişmeye çalışsam da hortum gibi içine çekiyor, yapıştı yakama bırakmıyor. Neyse avradını gibeyim böyle beynin de kalbinde.
Bunları da kimse değer verip okumayacak da. Neden yazıyorum bilmiyorum.