caylak edit: usuyorum bedenim uyusmus zihnim karanlik bir berraklik icinde, dusunuyorum da uyutulmusuz uyumusuz hayatimi dusunuyorum, ezilem hirpalanan demirlere percinlenmis hayatimi dusunuyorum, yalnizlik kalbimin derinligine gomulmus meret haline gelmis, kendi yeknesakligim icinde bakiyorum duvarlara, onlarda konmusuyor ki, beni bana birakmis belkide yalnizligi icime gomup uzaklara gitmis bir sey var sanki, ne kadar uzakta olursa olsun nefesini ensemde yalnizligimin karanlik boslugunda hissediyorum, kimsin sen kim, beni bizi ne hale getirdin gormuyormusun, yoksa bu senin hain kaninda volta atan kir mi ?