Gölgenin nefes alışları bittiği zaman kafası kucağıma gömülmüştü. Ona sarılarak ne kadar süre hıçkırarak ağladığımı hatırlamıyorum tek bildiğim kafamı kaldırdığım zaman herkesin odanın bir köşesine geçerek gözyaşlarını birbirinden saklamaya çalıştığıydı.
O beton gibi duran Can Tekin bile ikide bir gözlerini üzerindeki kamuflaja siliyor, güçlü görünmeye çalışıyor ama gözyaşlarının göğsünde oluşturduğu ıslaklığı saklayamıyordu.
içimizde benden başka kendini en çok dağıtan Ahmet idi sanırım….