they call me alpha

Anasını satayım şurası bir gerçek ki ne kadar çırpın, dil dök, mütevazi ol falan betalar bunu güçsüzlük, pasiflik olarak algılıyor sen onları gibene kadar azıp kuduruyorlar. Ne kadar dil döküp anlatsan da gerçekleri bilmelerine rağmen yine de canının, onu üzmeyecek olanı istiyorlar. Ne büyük acizlik. Somut başarıya bu kadar bel bağlayan, etiket hastalığı olan, iki beta sevgisi gören -beta ittifakının getirdiği çıkarla beraber şımarma vs- sen ona peşkeş çekmediğin için seni boş görmek için ıkınıyorlar. Eskiden beri yani çocukluğum felan olsun insanın bu halini çözemiyordum yani o kadar şüpheci, o kadar bulduğu boşluktan kendinden pay çıkarıp kendini rahatlatmaya o kadar düşkün ki anasını satayım anlayamıyordum. Ama anladım. Siz onlara dil döküp, gerçekleri anlatsanız dahi yine şüpheye düşecek, vızzıklayacaktı. Sırf sen fiziksel güç göstermek istemeyip, insanları giblemessin fakat onlar bunu pasiflik, güçsüzlük olarak görür. Senin baskın halini anlayınca, görünce seni sindirmek için türlü türlü şebeklikler yaparlar. Ne yazık dimi? Ancak ve ancak zütlerine kazık girdiğinde anlamış tavırlarına yatmaları ne kadar acı. Dediğinin doğruluğunu senin argümanlarınla, bahsettiklerinle değil de kim olduğunla ölçüp tartan insanlar -nüans var yazmaya gerek yok aslında ama etiket hastalığı işte- var sosyal çevrenizde. Koyverin beyler. Zamanı beklemek zaman kaybıdır. Ama bu hastalıklı betalar için sadece Tanrı'nın onun o açlığından gelen aciz halini anlamasını sağlayacak bir ilaç. Zamanla anlarsınız.