beyler bir kız var, benimle ilgilendiğini dile getirdi (söylemese de aslında maddi durumumla ilgileniyor çakal), ben de hayat tarzının bana uygun olmadığını, bu yönden kendisiyle anlaşamayacağımızı söyledim.

kız ile ortağı olduğum iş yerinde çalışan bir eleman aracılığıyla tanıştım. dar ve hafif açık giyimli, ne çok güzel bir kız ne de çirkin bir kız, sıradan, hafif kezban. aramızdaki samimiyet tamamen onun bana karşı takındığı girişken/flörtöz tavrından ibaret. yani aslında benim kendisine karşı bir muhabbetim yok, onun bana karşı sergilediği sempatiyi terslemedim sadece.




iş yerim benim oturduğum semte yakın, kızın da evi bizim iş yerine yakın ve yolumun üstü, bir kaç kere evine kadar eşlik ettim, bir kere de baş başa yemek yedik. (benim açımdan romantizmden uzak)
işte o gün yine evine kadar eşlik ettim, yolda benimle ilgili düşüncelerinden bahsetti.
dediklerini özet geçmek gerekirse "çok hoşsun, kibarsın, iyisin, denemek istiyorum, bence benden hoşlanıyorsun" şeklinde cımbızlayabilirim.
"bunlar ciddi konular, bir yerde oturup konuşalım bir gün" dedim, anlaştık, bir gün belirledik.




belirlediğimiz gün pastahane tarzı bir yerde karşılıklı oturup uzunca bir süre konuştuk, giyim tarzının, arkadaş çevresinin vb. benim istemediğim şekilde olduğunu anlattım kendisine.
giyim tarzı hakkında yanlış düşündüğümü ve fikirlerimin onu tanıdıkça değişeceğini, arkadaş çevresine karşı da ön yargılı yaklaştığımı tanıyınca seveceğimi iddia etti.




daha önce aynen kendisi gibi olan çok fazla kişiyle görüştüğümü, kendisini istemediğimi söyledim, tabi gururuna dokundu bayağı, ama ısrardan vazgeçmedi.
"... bence seninle çok iyi olur her şey" dedi.
"gururum okşandı, ama cevabım değişmeyecek" dedim.
"neden bana inanmıyorsun?" diye sordu.
"sana inanmamamdan değil, bu konuda tecrübeliyim, olmaz, seninle yapamam, sen de benimle yapamazsın" dedim.
hayatından bir şeyler anlatmaya başladı, "şöyle oldu böyle oldu" gibi bir sürü şey sıraladı, tabi ana fikir çok uyumlu olduğumuz ve denemeye değeceğiydi.

soğukkanlılığımı bozmadan tekrar kendimi ifade ettim.
yine aynı noktaya döndü, en sonunda uzun bir cümlenin sonunda kibar bir tavırla "arkadaşlığın hoş, iyi birisin, ama ilişki bakımından seninle denemeye bile değmez" dedim.
ne kadar kibar tavırla olsa da, söylediğimin ağırlığını kaldıramadı, gözünden yaşlar aktı.
hıçkıra hıçkıra tuvalete gitti hızlıca, tabi eşyalarını bıraktı doğal olarak.




o gidince fark ettim, etraftaki herkes bana nefret eder/aşağılar gözle bakıyordu. sanki bir pislikmişim gibi. sohbetimiz duyulacak kadar yakında oturan biriyle bir diyaloğa girsem "ne kadar egoistsin, kız da ne kadar güzel, ne yapmaya çalışıyorsun" diyeceğini hayal edebiliyordum.

içimden şöyle şeyler geçirdim "sizin gibi toplumun anasını gibeyim, cahil, saygısız, klişe, anlayışsız, sorunlu, takıntılı, fırsatçı, hadsiz insanlar... "
yan masadan bana bakıp "cık cık cık" yapan, kızıl boyalı ve kısa saçlı, yaşına uygun kilolu, bol takılı ve sözde "modern" giyimli teyzeye dönüp bağırmak istedim "sana ne oluyor dıbına koyduğumun karısı!!" diye. hatta yaptığımı ve etraftaki erkeklerin kadına arka çıkıp bana tutulduğunu, sonra yumruk tekme giriştiğimizi, kısaca olay çıkarttığımı hayalimde canlandırdım.




sonra kız geri geldi, hiç oturmadı, çantasını toparladı, üzgün bir ses tonuyla "ben gidiyorum, kendine iyi bak Barış!" dedi, her an ağlayacak ya da sinirlenecek gibiydi *, o yüzden "evine bırakayım" diyemedim.
o giderken gittiği yöne baktım, ona görünmeden hemen kasaya koştum, hesabı ödedim, hemen çıkıp peşine takıldım, evine kadar takip ettim gizlice. çünkü akşam saatiydi, ne olur ne olmaz diye düşündüm, ilişki istememem insan olarak kendisini sevmediğim, başına bir şey gelse korumayacağım anldıbına gelmez.

evine girince, artık güvende olduğunu düşündüm, bir sigara yaktım, yalnız başıma dolana dolana eve yürüdüm.

adet yerini bulsun, bu da böyle bir anımdır.