Yemek yemeye gittiğimiz yer güya kasabanın en lüks lokantasıydı, ama izmir'de yüzlercesi bulunan 3. sınıf sıradan lokantalardan hiç bir farkı yoktu. içeriye girdiğimizde, tüm bakışlar anında bize yöneldi. Lokanta nerdeyse ağzına kadar doluydu. Garsonun işaret etmesi üzerine, en arkadaki boş bir masaya yürürken, Meltem hanımın koluma girmesi beni çok şaşırtmıştı. Yerimize oturduğumuzda ben halen demin koluma girmesinin şaşkınlığını üzerimden atamamıştım ki, garson siparişimizi sorduğunda, Meltem hanımın bana göz kırparak, "Bu gün de Pide yiyelim mi aşkım?" demesi beni iyice aptallaştırmıştı.

Garson siparişi alıp yanımızdan uzaklaşınca, Meltem hanım bana doğru eğilerek, fısıltıyla, "Sakın bozuntuya verme, seni benim sevgilim sanmalarını istiyorum!" deyip tekrar arkasına yaslandı. Kafam bu söylediği ile daha da karışmıştı. Herhalde o anda şaşkınlığım yüzümden okunuyordu ki, Meltem hanım yeniden bana doğru eğilip, bu sefer elimi tuttu ve yine fısıltıyla, "Sonra açıklarım. Ama şimdi lütfen bozuntuya verme, sevgilimsin, tamam mı canım?" dedi. Ben de kendimi toparlayıp, "Tamam canım!" dedim, ama nedense kullanılıyormuşum gibi bir düşünceye kapılmıştım. Lokantada kıskandırmak istediği bir erkek olmalıydı. Ve ben hiç sevmezdim böyle şeyleri.

Sevgiliymişiz modunda, birbirimize bol bol 'Canım, Aşkım' kelimelerini kullanıp yemeğimizi yerken, aynı zamanda da bilgisayar kursunu satın almam konusunu konuştuk. Daireler mülk sahibinin, ama kursun ruhsatı Meltem hanım adına imiş. Meltem hanım maaş almıyor, kursiyerlerin ödedikleri paradan yüzde alıyormuş. Orayı satın alırsam, bu sistemin aynen devam etmesini istedi benden. Ben de kabul ettim. Yemeğimizi bitirdiğimizde kararımı vermiştim, kesin satın alacaktım. Biz konuşurken telefonum birkaç kez Bip'ledi, mesaj gelmiş olmalıydı, ama Meltem hanımın konuşmasını bölmemek için bakmadım.