Duvar manzaralı pencerede hayal kuruyordum. Ta ki aylardır belkide yıllardır çalmayan kapım çalana kadar. Yavaş adımlarla ilerleyip kapıyı açtım. Kapıda ev sahibinin yüzünü görünce, 2 aydır vermediğim ev kirâm olduğunu hatırladım.

Evs: Evi boşaltmanı rica edeceğim.

B: Abi sıkışığım bu aralae söz vercem kirâmı

Evs: Olmaz, abicim boşalt evi!

B: Tamam abi.

Bu diyologtan sonra bi evimde kalmamıştı. Peki ben bu duruma nasıp geldim. Hepiniz merak ediyo olmalısınız anlatıyorum dinleyin...

2010 yılları 15 yaşındayım çocuk esirgeme yurdunda kalıyordum. Annem ile Babamı tanımıyorum bile. Ben doğduktan sonra ikiside ortadan kaybolmuştu. O zamanlar yurdan okula, okuldan yurda yapıyordum. Hani böyle hayatını değiştirecek bir insan olur ya, o insan işte o gün karşımda duruyodu. Adı Yağız'dı...