velhasıl birçok hikaye, yaşanmışlık, kurgular, fanteziler, bilinçsiz ve saçma "hikaye" okudunuz. benim anlatacağım olaylar 2004 yıllarına kadar dayanıyor, inanın neden böyle bir platformda anlatma gereği duydum bilmiyorum ama en azından bi kenarımda, sol yanımda ukte olarak kalan hatıraları birdaha unutmamak adına tekrar kendi içimde yineleyerek hatırlamaya çalışacağım bu süre zarfında ise aynı zamanda size de anlatıyor olacağım, aynı bir günlük gibi. not tutmak gibi. yıllar sonra eğer ki hayatımda bir şeyler değişir ise, ki böyle bir durum olmasını istemiyorum bu yüzden sadece varsayımsal olarak söylüyorum o zaman gelip bu başlığı tekrar okuyacağım vesselam.

yıl yaklaşık olarak 2004 senesi, oğuz adında 14 yaşında birisinden bahsediyoruz, ki bu kişi o zamana kadar belki de yaşamaması gerekenleri yaşamış, tecrübe edinmiş.
annemi hiç tanımadım, sadece eski birkaç resimlerden bilirim yüzünü, artık nerede ve nasıl halde olduğunu bilmediğim resimlerden.
beni doğururken ölmüş, öyleymiş. babam o zamanın sömürge fabrikalarından birinde iyi kötü çalışan çulsuz bir herifti. belki de yaşamasının tek sebebi bendim. hiçbir akrabamız yoktu öylece çıkıp gelmişiz ankaraya zamanında, ben ne bilirim ne de hatırlarım. biraz daha eskilere gidelim 98 yıllarına, 7-8 yaşlarındayım. titriyorum, ankara ayazı. ama bunun nedeni havanın soğuk olmasından değil, iliklerime kadar yalnız olmamdan kaynaklıdır bilhassa. kara bir şey idim o zamanlar, çingene diye tabir ettiğiniz kesimden. sırtımda bi tekerlikli, köşede bucakta karton, plastik arıyorum. çöplerde. yıkık dökük gecekondu bir evimiz var babam ile başımızı sokuyoruz en azından. babam daimi olarak işte, ben ise sokaklardayım. her şeyin temeli o zaman atıldı, durumlar belliydi. neden buradayım? n'oldu bana allahım? türevi feryatlar ile köşe bucak gezerdim. sanki daha önce refah gördüm de, o yüzden feryat ediyorum ya. neyse.