Aynı toplu taşıma aracındayız. Ben oturuyorum o ayakta. Yerimi verme teklifime ısrarı da eklediğim halde kabul etmiyor. Bir süre sonra bana bakıp gülümsediğini hatta yanındaki arkadaşına bir şeyler söylediğini farkediyorum. Az sonra çantasından kağıt kalem çıkartıp bir şeyler yazıyor bana bakarak, ve bir durak sonra kağıdı elime tutuşturup iniyor. Etrafa 'Alışığım ben böyle durumlara, vahşi karizma işte, ne yaparsınız' bakışları fırlatarak kağıdı da okumadan cebime atmak suretiyle kendimce karizmama tavan yaptırıyorum. Bir kaç durak sonra ve aslında ineceğim yere gelmediğim halde inerek sabırsızlıkla bir elimi cebimdeki kağıda atarken diğer elimle de telefonumu çıkartıyorum. Numarayı çevirmek üzere kağıda baktığımda yüzümdeki renk siliniyor ve tavan yapmış egom yerle bir oluyor. Kâğıtta yazılan not: "Fermuarın açık"
:(...