Ulan hayatımdan çok memnundum. Galiba aradığım kızı bulmuştum. Bi kaç gün sonra yine yürüdük bu sefer hava yağmurluydu beraber ıslandık. Ulan yağmura rağmen o yol hiç bitmesin istemiştim. Yazılılar iyi geçmişti. O ara okul korosunun bi konseri oldu. Benim kız da ordaydı. Bir buçuk saate yakın sürdü aralar dışında nerdeyse sonuna kadar kilitlenmiş bir şekilde izledim. Hatta fark etmiş olmalıki ertesi gün sordu konserde çok dik bakıyordun bir şey mi oldu diye. O zamanlar benim için dünyanın en güzel manzarasıydı beyler gözlerimi bir saniye kaçırsam günah işlemiş gibi hissediyordum. Sesinin güzel olduğunu biliyordum ve fırsat olduğu zaman bi şarkı dinlemek isterdim. Onun sözünü de aldım bi gün ortamı olursa söyleyecekti. Konuşalı daha 2 hafta olmamıştı ama böyle laf arasında bi çok şeyi yapmayı planladık. O bana şarkı söyleyecekti ben ona okey oynamayı öğretrcektim vs.. Hiç biri olmadı. Babamla tartışmıştık ve telefonum bi süreliğine elimden alınmıştı. Artık twitterdan da konuşamıyorduk. Özlüyordum beyler. internet cafeden yazdım işte pazartesi yine yürüyelim mi twitterdan konuşamıyorum özlüyorum diye. O an rüyamdan uyandıracak şeyleri yazdı 40 sene geçse unutmam.
-Bak biz böyle yürüyoruz konuşuyoruz gülüp eğleniyoruz.
- Bunlar oldukça sen bana daha çok alışıyorsun.
- Ama ben hayatıma kimseyi alamam.
- Her gelen benden bi parça alıp zütürüyo sonunda yine üzülen ben oluyorum.
(Beyler burayı unutmayın tekrar dönecez) .