Çıktığını görünce yine erkekler tuvaletini işaret ettim ama yanindaki kadin sanki polis gibi kolundan tutup zütürüyordu. Ne zaman aha bu sefer oldu desem bi sorun cikiyordu yine aynısı olmustu. Gözümün önünde servise binip gitmisti okul bomboş kalmisti. Hava ise coktan kararmisti nasıl dönecegimi kara kara düşünüyordum. Zülal in tabi bunlari cektigimden haberi yoktu söylememistim birsey oda sormamıştı. Okuldan çıktım yolun karşısında otobüs duragi görmüştüm bi umutla beklemeye basladim yarim saat oldu hala bekliyorum tık yok. En son bi otobüs geldi gidecegim yeri söyledim gecmez dedi ama yakinlarinda bi yerden gececegini söyleyince hic yoktan iyidir dedim bindim. Adam burda in yakin olur diyince inmistim hemen yine haritayi actim baktim 5 km yine kurtulamamistim yürümekten. O yolu yürüyüp yurda varmistim ama açlıktan ölüyordum yemegide kacirmistim ayrica o ay harçlığımı biraz hizli harcadigim icin azalmisti annemden istesem gönderirdi ama cogunuz bilirsiniz bunun zorluğunu. Zülal ile wp den konusmaya basladik bu gece yanindaki o kadının evinde kalacagini söyledi neresi oldugunu soruncada bizim yurdun hemen yan tarafinda oldugunu ögrendim. Çık disari biraz görüşelim desemde kadin rahat vermiyor dedi. Belki dogruydu belki bahaneydi ama bildigim birsey vardi. Hayatta eger birseyi istiyorsan kimse sana engel olamazdı, sadece bahanelerin ardina sığınırdık. Istemedigini anlayinca bende üstelemedim. Ama karnım hala açtı baska bi wp grubunda konusuyordum Furkan diye bi cocuk vardı lakabı imamdı. Grupta az biraz durumu anlattim . Furkan bi hastahanenin kantininde calisiyordu geceleri o bakiyordu onuda 1 yıldir taniyordum ama hic görüsmemistik. Bizim hastaneye gel hem yemek yeriz hem takiliriz diyince düşündüm mantikli geldi. Yurttan ilk defa kacacaktim pek zor olmadi zaten çıktım yola yine haritaya mahkumdum ama şarj azalıyordu. 5km uzakta gösteriyordu yürümeye basladim ama şarj %5e düşmüştü mecbur kapatmak zorunda kalmistim ve klagib kaybolmam gerceklesmisti...