Hafif yağmur yolları kayganlaştırmıştı. Otobüs kontrolden çıktı ve en son gördüğüm ise Sirenlerin ışıklarıydı. Etrafta koşuşturan insanlar felan vardı. Sahi noluyo du. Korkuyordum hemde fazlasıyla. Boynum dehşet derecede ağrıyor hareket ettiremiyordum. Sadece Boynum değil tüm vucüdum öyleydi. Hocamız geldi ardından yüzü gözü çizilmiş burnu kanıyordu ve dudağı patlamıştı bağrıyordu sanki ama anlamıyordum dudaklarını okuduğumda dayan diyordu. Büyük bir facia yaşamıştık. Otobüs kontrolden çıkmış refujlara çarparak ağaçlık alanda durmuştu çoğu kişi etrafa savrulmuştu ve onlardan biriside bendim. En son hatırladığım sedyeyle ambulansa koydular. Gözlerimi açtığımda annemler odanın dışında ağlıyordu ve makine sesleri rahatsız ediyordu. Biraz kendime gelebildikten sonra doktor geldi içeri herşeyi anlattı ve sonradan onu sorduğum da annemle göz göze geldim. Keşke gelmeseydim. Çığlıklar içinde üstümdeki şeyleri çıkarttım ayağa kalkmaya çalışıyordum ama başaramıyordum her yanım acıyordu fakat o an hisetmiyordum. Acı içinde kıvranırken bayıldım. Ardından kendime gelememişim sürekli adını sayıklamışım. Ardından yaralarım iyileştiğinde beni bir ruh sağlığı için hastaneye sevk ettiler yaklaşık olarak 1 2 sene olayın şokundan çıkamamışım. Ardından zaten Deniz sürekli rüyalarımda ziyaret ediyordu ve tedaviden yaklaşık olarak 3 4 sene ise aynı rüyadan kabuslarla uyandım. Elinde ne kaldı derseniz sürekli ziyaret ettiğim bir mezar taşı birde Deniz'den bana kalanlar oldu...