Onun da su içmeye veya tuvalete kalkmış olmasını düşünerek, hatta bunu umut ederek ayağa kalktım. Salonun kapısına geldiğimde fısıldaşmalar duydum. Yatak odasından geliyordu fısıltılar. Yavaş ve küçük adımlarla yatak odasının kapısına kadar geldim. Kapı kapalıydı ancak konuşmayı buradan duyabiliyordum. Sadece belirsiz sesler duyuyordum, kelimeleri seçemiyordum.
Cesaretimi toplayıp kapıyı açtım. Mustafa Abi yatağının üstüne oturmuş telefon görüşmesi yapıyordu. Ama telefonun şarjı bitmişti ki?
-Abi ne yapıyorsun burada? O telefonun şarjı bitmemiş miydi? Kiminle konuşuyorsun gecenin bu saatinde?
ilk birkaç saniye cevap vermedi. Bir şey düşünüyor gibi duruyordu. Kısa bir bekleyişin ardından şöyle söyledi: “Kardeşim bu telefon o telefon değil, bu acil durumlar için sakladığım telefon. Ailemin durumunu merak ettim o yüzden arayıp konuşmak istedim”
Telefona baktığımda gerçekten farklı olduğunu gördüm. Ama Mustafa Abi’nin yalan söylediği lafı gevelemesinden, cevap vermek için beklemesinden bariz bir şekilde belli oluyordu. Neden gecenin bu saatinde aradığını sorduğumda ise bir şey söyleyemedi.
Bu olayla birlkte ona olan güvenim de azaldı. Neden yalan söyleme gereği duymuştu ki? Kimle konuşuyordu? Neden kısık sesle konuşuyordu? Benim duymamı veya bilmemi istemediği şeyler mi vardı? Belki de uzun bir süre boyunca birlikte olacağım insanı yanlış mı seçmiştim?