Mustafa Abi “Zaman geldi” dedi ve derin bir nefes alarak kapının kolunu çevirdi. Ben de hemen arkasında bekliyordum.
Dışarı çıktık. Kafamı sola çevirdiğimde askeri bir konvoyun yaklaşmakta olduğunu gördüm.
Önde ve arkada birer tane zırhlı ve ağır silahlarla donatılmış araç, ortalarında ise 2 tane üstü açık askeri kamyon olduğunu gördüm. Kasaların içinde insanlar vardı.
Konvoy kapının önüne yanaştı ve durdu. Önden giden zırhlı aracın sol kapısından elinde oyunlardan öğrendiğim kadarıyla tam otomatik silah tutan, tam donanımlı bir asker indi. Mustafa Abinin yanına yaklaştı ve Mustafa Bey? Dedi.
Mustafa Abi de kafasıyla onayladı ve öndeki kamyonun kasasına doğru yürümeye başladı. Ben de evimin girişine son bir kez dönüp bakarak peşine takıldım. Bir askerin desteğiyle öndeki kamyonun kasasına atladık. O kamyonun kasasına attığım adım hayatımın en önemli adımlarından birisiydi. Çocukluğumun geçtiği, oyunlar oynadığım, komşuların ziline basıp kaçtığım, arada camisine uğradığım, bakkalından çikolata, fırınından ekmek aldığım, ilkokulunda 5 sene öğretim gördüğüm mahalleyi terk ediyordum. Ve ne için gidiyordum? Ne kadar süreliğine gidiyordum? Bu soruların cevaplarından hiç emin değildim ama o an için yapılabilecek en mantıklı şey buradan ayrılmak gibi geliyordu. Son kez evimin kapısına, kırılmış camlarına baktım. Sanırım kırılan tek şey o camlar değildi…