Gün 19: sabah kalktigimda nerede oldugumu bilmiyordum ama nedense sasirmistim kabilenin reisi onumde oturuyodu sanirim bana soru soracakti ama nerdee ayaga kalkmasiyla sol kolumu çivilemesi bir oldu kucuk bir cocuk gibi aglayama basladim sonra bir an emir ve mehmetin nerde oldugunu dusundum artik onemli degildi zaten yolun sonuna gelmistim kabilenin reisi bicagini bogazima dogru getirirken kurt ulumalari duyulmaya basladi ilk basta onemsiz dedim ve son dualarimi etmeye basladim ama ulumalar daha da hiddetleniyodu bi an ulumalar kesildi kabilenin reisi bicagini geri cekmisti disari bakacakti 5 dk boyunca ses yoktu bir anda insanlar bagirismaya baslamislardi dusundugum gibi kamp i kurtlar basmisti üzulmedim zaten 2 turlude olecektim bir kurt kampa girdi artik hazirdim olmeye gozlerimi kapattim ve kurdun beni parcalamasini bekledim kurt arkama gecmisti elimden mi baslayacakti agzi elime degmeye baslamisti ama kurt ipleri kemiriyodu noluyo demistim hayretler icindeydim sanirim bunu sonra dusunucektim ilk amacim emir ve mehmeti bulmakti ayaklarimdaki ipleride kemirmesini bekledim sonra kosarak disari ciktim tum cadirlara baktim ama hicbirinde yoklardi en iyisi eve donmekti kesinlikle evde olmalilardi cok hizli bir sekilde kosarak eve dogru yol aldim ama farkettigim bisey vardi 5 tane kurt beni takip ediyodu simdi olamaz demistim mizragimi atayim diye dusundum ama kabile reisi esyalarimin hepsini almis artik pesmi etmeliydim kurtlarin kondisyonlari benimkinden daha fazlaydi bi anda oldugum yerde dondum kurtlar yanima dogru geldi ve kafalarini bacagima surttuler sok olmustum bu gercek olamaz diyip kendime okkali bir tokat vurmustum ama nafile bu gercekti ilk basta kabullenmesemde onlarida yanima aldim ve kosarak eve gittim eve vardigimda sonuc husran di emir ve mehmet burda degillerdi ama benim enerjim bitmisti ava cikamazdim kucuk bi cocuk gibi sizlanmaya basladim o gece oyle uyudum