kayit oldugum okuldan beni karsilamaya gelecek olan biri bekliyordu.(100 dolar odemistim bunun icin) bekleyen kisi beni homestay e ( kalacagim aile yanina) goturecekti. hava alaninin garajina indik. bagaja attim bavullari, arabaya binmeye calisirken, surucu koltuguna oturmak icin hamle yapmistim. fark ettim ki, direksiyon sagda. aksam 8 gibiydi. sokakta kimseler yoktu. apartman kavrami yoktu. tum evler mustakil, ve her yer yemyesildi. bu kadar mi agac olurdu bir ulkede. aklima sirinevlerdeyken, deprem olursa binalardan kacacak bosluk bulmanin bile mucize oldugu geldi.
20 dk sonra koca bahceli bir eve geldik. bahcede cadir bile vardi. kim yasiyor lan bu cadir da diye sordum kendime. cunku orda kalacaksin derlerse eger kalacaktim. eve bavulu tasidim. yaslari 60 kusur olan asya kokenli bir kadin ile kocasi (avustralyali) karsiladi beni. kisa bir tanistirma faslindan sonra, okul dan gelen eleman gitti. bana odami gosterdiler. aynanin karsisina oturdum. iste sonunda kacmistim. basarmistim. cennetteydim. tr de sabahti, avustralya da ise aksam. uykum yoktu ama, uyumayip dusunecek sabrim da yoktu. elemanlarla ayak ustu az sohbet etmeye calistim. yes demekten baska carenizin olmadigi bir durum yabanci bir dili dinlemek.
uzun suredir pc kullaniyor oldugumdan dolayi, yuzunu acmadigim gunlugu acip su satirlari karaladim.

çok alkol aldım çok içtim kafam kıyak denilen tavdayım. bir çok şey önemsiz gelmekte, demekki alkoliklerin tek derdi de bu.
içimin derinliklerine doğru salladığım, alkolden dolayı daha az önemsediğim bir sorunlar yumağım var. kimin yokki. herkes birşey le mücadele etmiyor mu yahu. yensek yada yenilsek çok mu önemli. kimisinin tek derdi yenmek. hani şu sokağa çıkınca dertsiz insanla karşılaşmak mümkün mü? neden meşgulüz bunca yaşamsal sıradanlıklarla, bunlar bize neyi unutturuyor. bu koduğumun yaşamında neden bana bu türden bir unutturan yok. her sabah kıçımda bu acıyla neden uyanıyorum.
kacmak sonu gelmeyen, bir surecti. serce telassizsa olmustur. hapisten kacmak huzuru getirmemisti. bazen dusunuyorum kacmayi biraksam belki de biraz olsun huzur bulacaktim. sirada anami felan arayip aslinda ne kadar mutluyum demekti. yabancisi oldugum kus sesleri vardi disarda, yabancisi oldugum dugmeler. ama anladigim, insan herseyden kacarken kendinden kacamiyormus. cehennemin dibine gitsende ensende nefes alan sensin. zaten o siralar anliyordum kactigim sey aslinda kendimdim.
en zoruymus insanin kendisine yuzunu donmesi, en buyuk hapishane kendimizi hapsettigimiz kendimizmis.