beyaz

en temizimizdir. cunku en ispiyoncumuzdur. cunku en bencilimizdir. icine girmeye calisani desifre eder. insanin beyaza imrenmesinin altinda, kendi bencilligi yatar. kendisi disindakini benimsememek beyaza ozleme donusur. cunku bunu dogada en iyi beyaz becerir. beyaza imrenen ispiyonculugumuz ve bencilligimizdir. iyi olmaya calisirken beyaza meyil eden. kotuyu secerken siyah der. cunku siyah iyi saklar. geceler de siyahtir. herseyi orten siyah, beyaz olmaya calisan bizlerin pisliklerini ortmek icin var.

gunduzumuz ve gecemiz bu yuzden farklidir. gunduz rutinin hizmetindeki insan gece kurtadam olabilir. gunduz beyazi oynayan, gece siyahin koruyuculuguna teslim olur.

oysa aborjin kardesim, sehirler arasi terminallerde karsilastigimiz gibi, bir daha gorusme olasiligimin olmayacagi, park sandigimiz yerin aslinda otobus terminalinden farkli olmadigini anlamayacak kadar sig oldugumuzun. aslinda yanindan gecen her insanin bile sana ilk ve son goruntuyu sundugunu es gececegin nankor yasamin birer kolesiydi. atom bombasi yapsan yuregini patlatsan, aslinda doldurman gereken boslugunun otesinde bir anlam ifade edemeyecegin bir yasam sana kollarini acmakta…

neyse ayna karsisinda ki tezege geri donelim. uyumak disinda cozumu olmayan, uyandiginda ise yok lan su an ruyadayim diyen kardese geri donelim. aynaya bakarken, kendimi gormek katlanilmasi en zor seylerden biriydi. oysa filmlerdeki gibi olmaliydi. becermistim kacmistim. ulan niye aynada hala ben vardim. iki yol vardi onumde, ya beni kabullenmek. yada oldurmek. oldurme luksum, benim disindakilerinden dolayi elimden alindigi icin. elimde var olani kabullenmek ogrenmem gereken seydi. iste asil hikaye burda basliyordu…