Hafif yağmurlu bir gündü. Hava pek iç açıcı sayılmazdı. Yanımda kız arkadaşım bir cafe'ye doğru yürüyorduk istiklalde. Yerler yeni yeni ıslanmaya başlamıştı. Kız arkadaşım yürürken aynı zamanda iş yerinde olan bazı dedikoduları anlatıyordu.Bir an çok sert bir rüzgar esti. Sürmesi gerekenden daha uzun süren bu rüzgarın uğultusu kız arkadaşımın kelimelerine karıştı ve kafama binbir çeşit düşünceler girdi. Milyarlarca insan yaşadı öldü bu dünya denen gezegende.Ne garip. Hava da duran ve kendi etrafında dönen bir şeyin üzerindeyiz.Ne garip. Herkesin ayrı bilinci, ayrı düşüncesi, ayrı benliği var.Ne garip.Ve ben şuan hayattayım,o cismin üzerinde bu oksijen denen şeyi soluyorum.O kısa anda yaşadığımı anladım.O iç açıcı olmayan, milyarlarca insanın ölüp, içene çekemediği o oksijeni ciğerlerime doldurdum.Ve kız arkadaşıma döndüm dedim ki; "Ee sonra ne olmuş?"