yine yeniden terk edilme korkusuyla başladım bir ilişkiye

her zaman ki gibi çok sevdim her zaman ki gibi değer verdim

ben yine yeniden bir aptallık yapıp aşık oldum 4 sene sonra

hiç bir zaman arkamda kalbi kırılmış bir kadın bırakmadım

her zaman sevdim değer verdim sadık kaldım ama ne oldu şimdi
ne olduda bana söz veren kadın birden gitti

anladığım tek sey var sözler şerefsiz olmuş

kime değer verdiysem arkamdan bıçakladı annem babam bile beni yalnız bıraktı

ayakta kaldım vazgeçmek korkanların işidir dedimdimdik ayakda durdum ama artık yoruldum
hem okuluma sarılıp hem çıkışta çalışırdım işten çıkar çıkmaz hazırlanır ona giderdim yorgun argın sadece 15 dakika yüzünü görmek için

peki neydi mükafatım neden bu kadar işi yapıp hicbirinden sonuç alamadım

bıktım tükendim ben artık zirvesindeyim hayatin

sabrım taştı benimde yaşamaya hakkım var bende insanım defalarca yeni bir hayata basladım bana sağladığı tek şey yorgun şekilde hep aynı yere dönmek oldu dayanamıyorum artık daha kaç kere yeniden baslamam lazım

Olsun demekden bıktım sürekli düşünmekten bıktım sürekli cabalamakdan sonuç alamamakdan bıktım korkuyorum artık hayatın daha fazla ne yapabileceğini düşünüp sadece korkup bekliyorum çünkü hayatla savaşacak gücüm sabrım kalmadı elimi kaldıracak halim yokken bir sürü yükü omuzlanıp başardığım halde neden hala bi sonuç alamıyorum neden yaptıklarıma karşılık yok neden sürekli üzerimde hayatimi mahveden karabulutlar var geceleri karanlık odamda sigara içmekten guzel hiç bir şeyim yok

çok seviyorum bunu ve her icisimde aklıma gelen sigaranın ateşinin karanlikta parlaması kadar güzel birsey yok içtiğim sigaranın ucundaki ışık güzellileri ve sevdaları temsil ediyor çektikçe sana daha yakın oluyor ve daha fazla ışık saçıyor ve daha fazla zehirliyor çektikçe yakınlaşıyor yakınlaşıyor ve sona geliyor iste orda ikiye ayrılıyor dünya bazısı o sevdaları o güzellikleri kül tablasina basıp hayatın karanliginda bir sekilde yaşamayı beceriyor yada kendine güzellikler yaratiyor benim gibi insanlar sigarasini koyup izlemeye basliyor umutlarinin sevdalaranin sevdiklerinin kaybolmasini izliyor ve yavas yavaş ışık azalıyor sonunda bitiyor ve karanlikda öylece kalıyor baskalarina kiyamadiklari icin basmiyolar belki o sigarayi ama o baskalari onun gözünün önünde yavas yavas yok oluyor benim ise tek bi farkim var ben tekrar sigara yakiyorum kendime yakinlastiriyorum ışığı artiriyorum daha fazla zehirleniyorum ve yine o ışığın bana en yakın olduğu yerde en parlak olduğu yerde kaybolmasını izliyorum sürekli yapiyorum yapiyorum ve anliyorum ki sonu yok neden bende herkes gibi normal biri olup sigarayı basamiyorum neden duygularimi soyleyemiyorum artık dayanamıyorum hayatıma son vermek istiyorum bittim tükendim