dedim bu sefer de yukardan bakayım bari çaktırmadan biraz, parmak ucuma yükselip bir göz
uzattım ki o da bana bakıyor olmasın mı o ara?
bu sefer gözlerimi de kaçıramadım, bir gülümsedi bu bana muzurca, o an öldüm işte beyler..o an
ben öldüm, artık başka biri vardı beynimin bedenimin içinde, bambaşka biri, yabancı biri, aşık
biri..
mavi göz farı sürmüştü o gün, inanılmaz, bu kadar mı yakışırdı bir insana o şey? hala
unutmamışım..
tabi dersde o bakışmalar, gülümsemeler filan,
hafifden gazı aldım ya ben,
ders bitti, toparlandık çıkıyoruz, koca sınıf kapıya hücum etti,
baktım bu ağırdan alıyor, dedim "oğlum fırsat bu fırsat, yarat bir bahane"
ben de acele etmedim, aq o yaşta bebenin yaratacağı bahane ne olacak, çıkışımızı ayna ana
denk getirip kapının önünde yol vereceğim de o da teşekkür edecek filan öyle oradan muhabbet
olacak..