Görgü tanığı olmadığı için suçumu ispatlayamadılar. Kalbi bozuk öğretmen de kardeşimle uğraşmayı bıraktı. Göz bebeğimi mutlu gördükçe ben de mutlu oluyordum, üzgün gördükçe ben de üzülüyordum. Bir gün akşamleyin eve gittiğimde göz bebeğim uyuyordu. Kestane rengi, kıvırcık saçlarını okşamaya başladım. Az sonra kıpırdamaya başladı göz bebeğim. "Sen misin abi?" dedi uyanmaya çalışırken. "Evet, benim kardeşim." dedim gülümseyerek. Yüzümü okşadı. "Beni hiçbir zaman bırakma abicim." dedi. "Bırakmam, sen yeter ki mutlu ol kardeşim!" dedim. Sonra göz bebeğim uykuya daldı, ben de hayallerime... Ertesi gün kitap okurken göz bebeğim geldi yanıma. "Abi akşam Ece'nin doğum günü partisi var. Annemler izin verdi. Sen de izin verir misin abicim?" dedi. "Gidebilirsin kardeşim." dedim gülümseyerek. Göz bebeğim de bana gülümsedi, "Teşekkür ederim abi." dedi. Daha sonra göz bebeğim, Ecelerin evine gitmek üzere evden ayrıldı. Ecelerin evi bizim evimizden biraz ileride olduğundan içim rahattı...