iki gün sonra göz bebeğimin nişanlısı ve kendisi için döktüğü gözyaşlardan dolayı nişanlısından intikam almaktan vazgeçtim. Ama göz bebeğimin nişanlısına beslediğim kin ve nefrette hiç azalma olmadı. Göz bebeğim yüzümdeki morlukları fark edince yüzümdeki morlukların nedenini sordu. "Ali ile tartıştık. O yüzden yüzümde morluklar var." deyip geçiştirdim. Aradan bir ay geçti. Göz bebeğimin çocukluk arkadaşı Ece aradı beni. "Alper Abi, az önce Umut'u gördüm. Geçen gün Ayça ile oturduğumuz kafede oturuyordu. Yanında birkaç tane kız ve erkek vardı. Kızlarla biraz fazla samimiydi." dedi. Çok öfkelendim. "Haber verdiğin için teşekkür ederim Ece!" dedim. Sonra aramayı sonlandırdım. "işte şimdi bittin!" dedim kendi kendime. Mahalledeki gençleri topladım. Bir taksiye binip Umut'un ve arkadaşlarının bulunduğu kafeye gittik. Umut ve iki tane erkek arkadaşı bizi görür görmez ayağa kalktı. Kaçmaya başladı. Ahmağı ve arkadaşlarını aşağı yukarı beş dakika sonra yakaladık. "Çok ahmaksın! Bu yüzden çok acı çekeceksin!" dedikten sonra ahmağın burnuna kafa attım. Yere düştü. "Kardeşinin hatırına bırak beni!" dedi. Gözlerindeki endişeyi görünce kibrim arttı. "Bana ve kardeşime yaptıklarının bedelini ödeyeceksin!" dedim ve yerde korku dolu gözlerle bana bakan ahmağı tekmeleye başladım. Ben ahmağı tekmeleye başlayınca arkadaşlarım da ahmağın arkadaşlarını dövmeye başladı. Epey patakladım ahmağı...