kafenin kapısından çıktığımızda, biz kağıt üzerinde hala "iki arkadaş-birbirini yeni tanıyan iki
insan"dık.. ama ruhlarımız bizden çok daha erken davranmıştı.. kaşkolumu gene boynuna
sardım.. aşıklar yolunun karanlığına daldık..iki kişilikti artık yalnızlığımız..
hava biraz ılımıştı,
garip ama gece, akşama göre biraz daha sıcaktı..ya da ben fazla ısınmıştım bilmiyorum.
banklardan birinde oturmayı teklif ettim,
"hava soğuk ama, ne dersin biraz oturalım mı?"
"olur" dedi, "o kadar da soğuk değil zaten, hem senin kaşkolun beni korur * "
güldük..
ben geliyorum şimdi deyip yanından ayrıldım, o an anlam verememiştir ama 1 dakika sonra
yanına elimde profiterollerle dönünce
"aa ne gerek vardı ya.. çokta severim yalnız profiterolü" deyip teşekkür etmişti,
"biliyorum" dedim.."sevdiğini söylemiştin"
gene bir sessizlik..
"müzik dinlemek ister misin?" diye sordum,
tabi dedi..
telefonun kulaklığını taktım, birini ona verdim,
fonda şunun http://fizy.com/tr#s/12qrn6 eşliğinde, elimizde profiteroller, soğuğun da etkisiyle epey
boş olan aşıklar yolunun ağaç altındaki bir bankında sessiz sedasız dalıp gitmiştik..
eline uzanıp tutmak geldi içimden..ama yapamadım..
gece, planladığımdan da iyi geçmiş, dahası ben artık planı filan boş vermiştim.
mine ise artık benim için ele geçirilecek bir kale, tavlanacak bir kız , bir intikam ve kendini
kanıtlama aracı olmaktan çıkmıştı.