önceki bölümlerde pub diye tasvir ettiğim yere doğru gitmek için çıktık yurttan,
ve bu kez,öncesinde tolganın yaralarına bandaj olan bu mekanın, teselli etmesi gereken fazladan
bir kişi daha vardı..
http://fizy.com/tr#s/1agyo9
epey içtik o gece yine..
epey konuştuk..
birbirimize yalandan teselliler veremiyoruz çünkü ikimiz de hırpalanmışız..ama tabi benim
hasarım, kimseninkiyle kıyaslanamaz..
bilmem kaçıncı biradan sonra saate bakmak geldi aklıma, 3 mesaj, 1 de çağrı gördüm..görmeye
imkan bulamadığım.
mine aramış, mesaj atmış..önce selam diyor..sonra hişt pişt diyor..sonra uyanınca beni ara
diyor...
hiç birini cevaplayacak gücüm yok..
telefonu tamamen kapıyorum.
beyler,
size şunu söyleyeyim,
mutluluklar, tutkal gibidir..evet..birbirine yakınlaştırır, yapıştırır adamı..
ama o mutluluklar, kaybolmaya görsün..ıslanmaya görsün o tutkal..eskimeye görsün..
kopuverir anında o insanlar..zorlarla, zorluklarla karşılaştıklarında.
acılarsa,
perçin gibidir.
öyle bir birleştirir ki insanı, ne rüzgarlar, ne yağmurlar, ne ateşler ne sular ayıramaz onları..
işte bu nedenledir ki, acılarla birbirine yaklaşan insanların dostlukları da, aşkları da , ailelik
mevhumları da, mutlulukla birbirine yaklaşanlara göre çok daha sağlam olur.