23 yaşındayım ve hiç aşık olmadım. birisiyle sevgili olmak için aşık olmayı beklediğimden hep yalnız kaldım. kimse de bana aşık olmadı. olsaydı, belki kendimi ona yakın hissederdim. ama artık kabullendim. hiç bir kız bana aşık olmaz. olamaz. görücü usülü bir şekilde evlenirim. aşık olmadan kapatır giderim bu hayatı. hiç bir kızla el ele dahi tutuşmadım. eskişehir de okuyorum bir de siz düşünün. millet ne kızlar zütürüyor. çok eziğim. anasını gibeyim eziğin dibiyim. yanımdan sevgililer geçiyor. bazen bakıyorum kız çocuğun yüzüne gülüyor amk. gözleri gülüyor. nasıl beceriyorlar böyle aşık etmeyi.

evlenmeyi sadece çocuğum olsun diye ister hale geldim. kızlar, çok paragöz mü oldular, popülergöz mü oldular bilemiyorum. en popüler çocuklar haftada bir sevgili değiştirirken, ben sadece tanışıp aşık olmak istiyorken neden benimle tanışmazlar. neden o çocuklara gidip bir peçete gibi kendilerini kullandırırlar?

hiç mi kendilerine saygıları yok. bundan 70lerde doğsaymışım ne kadar güzel olurmuş diye düşünüyorum. o zamanlar çok kolaymış bu işler. ah anasını gibiyim. ben sigara yakıcam. yeminle intiharı düşünmeye başladım. canım sıkıldı artık erkek arkadaşlarımla abaza muhabbetleri yapmaktan, pcde oyun oynamaktan, 85 kere aynı diziyi, filmi kitabı tekrarlamaktan.

yok mu lan bir çıkış?