hiç aşık olmamamın sebebi de korku galiba. hoşlandığım kızlar olmadı değil ama bilinç altım sürekli kendimi onlardan uzaklaştırdı. reddedilme korkusu. sen kimsin ki bu kız seninle olsun sorusu. şimdiye kadar hangi kız ikinci kez dönüp sana bakmış, bu mu bakar. hadi işine fazla büyütmeden olayı. nasılsa iki gün sonra bir başkasına bakarsın.

ama öyle değil işte. o baktıklarını sürekli başkası kapıyor. ben bunları düşünürken, diğerleri her nasılsa becerip tavlıyorlar kızları.

kız tavlamak...
nasıl garip bir deyim benim için...
lan bırak tavlamayı iki dakika oturup konuşsak sohbet tıkanır. hayatında hiç kızlarla konuşmamışım ki muhabbet açılsun, tavırlarım rahat olsun falan. elim ayağıma dolanuyor konuştuğumda da. sıçıp batırıyorum. kız gibtirip gittikten sonra da ulan ben olsam ben de konuşmazdım gibtir çekerdim. resmen sorguya çektik kızı. nerde okuyorsun, hmm bölüm ne , yaa dizi izliyor musun? kendimden utanıyorum.