... yurda hemen gitmedim. soğuk canımı yakacak derecede işliyordu yüzüme.. olsun, işlesindi,
belki o zaman o lanet ifadeyi, hayal kırıklığını, kalbimin ve ruhumun acısının yansımalarını da
silerdi.. inanın şu an yanan bir bir yüzü, akan bir burnu tercih ederim, yurda vardığımda
duyacağım "ne oldu aga?" "bir durum mu var kanka" tarzı sorulara..
salak salak dolandım, yine o kısa ve hızlı adımlarla, sakatlar gibi..
neyse, o şekilde 1 saat filan gezdim her halde amaçsız bir şekilde, yurda gittim, tolga o kadar
erken beklemiyor tabi beni, odada yok..
bir de o oda bana sanki uğursuz geldi be beyler.. sanki o cümbüş ortamından, nam-ı diğer
"kahvehane"den taşındım taşınalı, benim hayatımın da cümbüşü ve mutluluğu soluvermişti..
yalnız olmak işime geldi, hemen yatağa girdim, telefonu kontrol ettim,
mesaj yok.
neden olsundu ki?
şunu net söyleyebilirim ki, aslında o kadar da çok yakmadı canımı mine nin bu hareketi, eğer
orada bizim ilişkimiz tamamen bitmiş bile olsaydı, o kadar yakmazdı, daha doğrusu, "bir anda
yakmazdı" diyelim. ayşen de olduğu gibi, tır çarpmışa dönmemiştim bu sefer... o denli şiddetli
değildi aslında o ilk izlenimler,
daha ziyade bir at arabasının arkasına bağlanmış sürükleniyor gibiydim.. yavaş yavaş.. uzun vadeli
bir acı yatırımı,
ayşen de olduğu şekilde kurşun yemiş gibi değil de, sanki zehirli bir okla vurulmuş gibi,
ve onun doldurması gereken her an da, onun yokluğu yeni bir doz olacaktı hasta bedenime..
tuhaf ama çok güzel uyudum o gece.. bilmem belki de rahatlamıştım biraz, kabullenilmiş çaresizlik
mi diyorlar buna? ben ne düşünmek istersem isteyeyim, ne yaşarsam yaşayayım,