evin tek erkek çocuğu olduğum için tüm sülale gözümün içine bakıyor. ceviz ağacından yapılmış, işlemeli sandık açılıyor. sandığın en altından, ufak bir bohça çıkarıp getiriyor babam. birkaç kat kumaş açıldıktan sonra, bir demirin ne kadar soğuk olabileceğini o zaman anlıyorum.
babam geliyor, bana uzatıyor silahı. uzanmıyorum, bir babamın gözlerine bir silaha bakıyorum.
benim babam, bir bahçeye sıfırdan hayat veren bir insan, karıncaları görmeden ezdiğimizde bizi azarlayan bir insan, ayrık otlarını bile üzülerek içine sinmeden tarladan söken bir insan; o gün bana içimi de dışı gibi soğutan, bir silah uzatıyor. karşımda ise bambaşka bir insan görüyorum.

"baba niye" diyorum sadece. diyebileceğim onlarca cümle, boğazımda düğümlenen onlarca acıya rağmen, ağzımdan çıkanlar sadece bu iki kelimeden ibaret.

"töre" diyor. "töremiz böyle evladım. hem ne diyecekler, el alemin yüzüne nasıl bakacağız bundan sonra?"
öyle ya, diyorum içimden. töre! şimdiye kadar hep "el alem" denilen kişi kim ise, bizim için yaşamış sanki! bize tüm mutlulukları güzellikleri sevgiyi saygıyı bahşeden kişiymiş gibi canımızın içini, neden ona feda etmemiz gerekiyor!

"hüseyin ağa ablanın yerini bulmasaydı, bu kara leke ile nasıl yaşardık? şimdi bu lekeyi evin erkeği olarak sen temizleyeceksin" diyor. inanılmaz derecede sakin, sakinliğinde ise sonsuz bir kin var.

kolay mı yetişiyor bir fidan, kolay mı yeşeriyor yapraklar, hele bir tek meyveyi kolay mı veriyor ağaçlar? bir can, kolay mı geliyor bu günlere. öldürmek, yok etmek neden bu kadar kolay...

eziliyorum törenin, el alemin altında. eziliyorum babama iki çocuğunu birden öldürtecek olan gerçek katillerin altında.

sahiplenmiyorum artık elimi, bir başka el olarak görüyorum. başka bir el alıyor silahı. başka ayaklar yürüyor çaresizce salonun içinde bir o yana bir bu yana. sonra bir başka göz takılıyor kilitli odaya. oraya zütürüyor birinin ayakları, kapıyı açan el de zalim değil, o da çaresizlikten yapıyor. kendi gözlerimle bakıyorum ablama, bakm