yaşım 23 ama kendimi 80 yaşında dede gibi hissediyorum. bi pavyon hobim var onda da tek başıma en arkada uyukluyorum. eğlenmiyorsan niye gidiyorsun derseniz inanın ben de bilmiyorum. gidecek başka bi yer bilmediğim için gidiyorum. bar kafe falan bu tür yerler boğuyor arkadaş beni.
bir şey ekgib. ne ulan ne kafayı yiyeceğim. baktığın zaman mutsuz olmam için hiçbir sebep yok. ama mutlu olmam için de bir sebep yok.
karı kız mevzusu değil bu. sevgilim yok, bu yaşıma kadar da olmadı. hiçbir zaman da aramadım. sorun bu değil.
para mı? eh kendime yetecek kadar kazanıyorum. zaten yalnız yaşıyorum. işim de rahat sayılır. millet ne zor şartlarda çalışıyor.
ama içimde hiç gitmeyen bir sıkıntı var. bu hayat bana ait değil sanki. yürüyorum ama bacaklarım benim değil. görüyorum ama kendi gözlerimle değil. bir şeyler biliyorum ama gerçekleri değil. beni tamamen başkaları yarattı, şekillendirdi, yetiştirdi, programladı. bunu hissediyorum. ama kendimi nerede arayacağımı bilmiyorum. sadece bir kere geldiğim şu dünyada benim gibi etten kemikten olan başka insanlar tarafından ezilerek böyle kepaze bir hayat sürmeyi nasıl kabullendim aklım almıyor. hala daha buna bir çözüm bulamıyorum. o kadar paslanmış ki beynim. o kadar körelmiş ki. mağaranın çıkışını gösteren ışığı dahi göremiyorum kaldı ki çabalayıp çıkayım.