peki ya hayatımdaki kadınlar?..ah..şu kadınlar.. hayatımıza giren ve çıkan, bizler için olmazsa
olmaz olan karşı cinslerimiz.. gerçekten o kadar ihtiyacımız var mı onlara? sanırım var..ama
onlardan dolayı değil.. kendimizden dolayı ihtiyacımız var.. onları yücelten ve hayati bir ihtiyaç
olarak gören, güzelliklerine değer vererek anlamlandıran, bizleriz..
üstad cemil meriç der ki,
"her kitap bir şehre benzer, her şehir bir kadına. kitaplar, kadınlar, şehirler metruk kervansaraylar
gibi boş. onları dolduran senin kafan, senin gönlün"
ve yine bir başka üstad, aşık veyselden, hepimizin bildiği şu efsane dörtlük,
güzelliğin on par'etmez,
bu bendeki aşk olmasa.
eğlenecek yer bulaman,
gönlümdeki köşk olmasa.
işte benim kadınlarım da, beni aklımın ve gönlümün bir yerinden yakalamış olan kadınlardı..ya da
benim, düşerken, kendi aklım ve gönlümle tutunduğum kadınlar..
peki kimdi bu kadınlar?
en başta ayşen vardı..
sevdiğim..ilk kez bu kadar sevdiğim.. ciddi anlamda değer verdiğim ve büyüdüğümü hissettiğim..
bana büyüdüğümü, artık sevebileceğimi, aşık olabileceğimi gösteren, bana şarkılar söyleten
kadın..
beni bir bebek gibi savunmasız..ve dilsiz bir şekilde bırakıp bir başkasına gittiği gün, daha o gün
lanet etmiştim ona.. sevmedim diyordum şimdi..ben değil miydim oysa, onu düşünmekten
geceleri uyuyamayan? herkese zulüm gelen o sendromlu pazartesi günlerinde okula yürüyerek
değil, uçarak giden? onu gelinliğinin içinde bile hayal eden?..
benim için bir bahaneden ötesi değil diyordum şimdi.. hayat işte..
sonra mine girdi hayatıma, daha doğrusu ben onun hayatına girdim diyelim.. belli ki, daha ne
aşkı, ne de acısını tanımayan bu saf kızı, sırf yeniden doğrulabilmek, doğrulduğum yerde durup
dinlenebilmek için kullandım..ve inanın sonunda çok ama çok utandım..bir başkasınınkini kırınca,
kendi kalbim tamir olur sandım.. yanıldım..
fena halde yanıldım..
ceren, kaltağının üzerinde şimdilik durmak istemiyorum..