tuhaf olanı, benim de onu şu son bir kaç güne kadar sevdiğimi sanmamdı.. aşkı o kadar büyüktü
ki, ikimize de yetmişti.. beni de inandırmıştı onu sevdiğime, sevebileceğime..
ne yüce bir gönül..ne duygu dolu bir kalp..
ve ne saplantılı bir beyin..
bu kadar sevgi normal değildi beyler..bu kadar arzu.. bakın ben, daha ilk falsosunda ayşenden
nefret eder olmuştum.. herhalde benim ebruya yaptıklarımı o bana yapsa, şimdiye kadar
pencereden filan atmam gerekirdi..
muhtemel ayrılığımızın sonrasında, ebru kendine zarar verecek bir saçmalık yapmaz diye
umuyorum.. demi beyler? yani..ne olursa olsun.. kocaa kız.. bebek değil ki?
bu salakça düşünceyi hemen aklımdan uzaklaştırdım.. sanırım alper in hikayesi yüzünden
düşündüm bu şekilde.. ebru o liseli kaşar kadar mal değildir, artı ben onu hamile filan da bırakmış
değilim yani..
yine de çok üzgünüm.. bunun sonu böyle olmamalıydı.. kendi adıma, gelecekte yaşayacağım
mutluluklar ve maceralardan ötürü sevinçliyim tabi.. keşke bunu, beni seven kadını karanlıklara
terk etmeden yapabilseydim.. onunla yapabilseydim..
ve son olarak, ceyda..
kadınım.. nihayet..ruh eşim midir, bilmem, ama kafalarımızın aynı şekilde çalıştığı belli.. bunu
geliştirebiliriz..
onunlayken,
çok rahatım beyler.. bilemezsiniz.. sanki yıllardır berabermişiz gibi hissediyorum..onu her
görüşümde, beni her öpüşünde, sanki uzunca bir süre tuttuğum nefesimi nihayet vermiş ve
yenisini almış gibi oluyorum..
bana umut ve gelecek vaat ediyor.. sonunda beni asla sorgulamayacak, olduğum gibi kabul
edebilecek bir kız bulabilmiş olmama (dahası, onun beni bulmuş olmasına) inanamıyorum.. sizce
bu kader değil de nedir?
sanırım tanrı, artık daha fazla insanın canını yakmamı istemediği için, dinsizin hakkından imansız
gelir misali, bana onu gönderdi..
"daha fazla insan kurban etme" dedi.."al, sana bir ömür seni anlayabilecek bir eş"
şey.. aslında belki de umrumda bile değildir..