onu teselli etmek için bir şeyler söylemek istedim...
ama ne diyebilirdim mi? bu duruma sebep olan zaten benim..
yine de ağzımı açtım..
bir ses çıkarmayı başaramadım..
http://fizy.com/#s/1ainud
..sonra, zaten gerek de olmadığını gördüm zira bir kaç saniyelik kontrolsüz halinden sonra ebru
toparlandı,
gözlerini sildi, burnunu çekti, ellerini yana indirdi, kıpkırmızı bir suratla bana bakmaya başladı..
şimdi mine gibi kalkıp gidecek diye düşündüm..ama yapmadı, minenin telefondan söylediklerini, o
yüzüme mi haykıracaktı?
konuşmaya başladı,
"niye yaptın böyle bir şey?" dedi titreyen bir sesle..
verecek bir cevabım yoktu..yüzüne bakmaya devam ettim..
"neden yani? bahanen filan yok mu? açıklamaya çalışmayacak mısın?"
yeniden gözyaşları süzülmeye başlamıştı..titreyen sesi biraz daha yükseldi, benim suskunluğum
onu iyice kendinden geçiriyordu..hıyar gibi, odun gibi, öküz gibi bekliyordum sadece..ya da
infazını bekleyen bir mahkum gibi demeliyim ha?..
"ya ben..anlayamıyorum tsigalko... anlayamıyorum..hiç mi sevmedin beni? ya..her sözün mü
yalandı? yani..hiç mi değer vermedin? daha dün gece omuz omuza oturduğum adam sen değil