misin? sarıldığım adam sen değil misin? bana sarılan, beni öpen sen değil misin?..nasıl bu kadar
soğuk kanlı olabiliyorsun?..ben anlayamıyorum artık.. artık..bir şey diyemiyorum.." burada
büsbütün kontrolünü yitirip ağlamaya başlayınca yanına geçtim, biraz olsun acısını dindirmek
maksadıyla kolundan tuttum,
"dokunma bana!" diye haykırdı.."dokunma.. nasıl bir adamsın sen ya..nasıl bir düşünce yapın var,
kafan nasıl çalışıyor..ne düşünüyorsun bunları yaparken?... daha çıkmaya başladığımızın akşamı
yedin aynı haltı... sonra nasıl bir daha... ne... ne bir de, ne diyorsun? olmaması gereken şeyler
oldu ha... allah kahretsin... allah kahretsin.."
donakalmış bir şekilde, karşımda ağlaya ağlaya, kah fısıldayarak kah bağırarak, sesi dalgalana
dalgalana beni yerin dibine sokan kızı izliyordum..
"ne düşündün bunları yaparken... hiç mi düşünmedin... nerden gördüm seni?? nerden
sevdim.. nerden bileyim ruh hastası olduğunu! hastasın sen.. hastasın, normal insan yapmaz
bunu.. yapmaz, yapamaz!... bu aldatmaktan filan da öte, sen, sen resmen bana acı çektirip o
şekilde mutlu oluyorsun... ben.. kendi elimle kurban oldum sana resmen... onca adam varken seni
buldum... "
tıkanmıştı artık.. dolan burnu yüzünden hem konuşup hem nefes alışını ağzından yapıyordu, daha
fazla konuşamadı.. kesildi..bir kez daha elimi uzatır gibi oldum, zorlukla "dokunma" dedi
yine.."allah belanı versin senin.. hayatımı, bütün hayallerimi mahvettin.."
sendeleyerek kalktı.. ayağına taş bağlıymış gibi ağır adımlarla ilerledi,
arkasından kalktım, yanına yetiştim, "ebru"