gidip cam kenarından en arkaya bir yere kendini attı, etrafına bakmaksızın önce eşyalarını
yerleştirdi, sonra yanında getirdiği kitabı çıkarıp okumaya başlamıştı..ne okuyordu acaba?..bir de,
sanırım şu kitap okuma sendromu, büyük bir travma geçiren insanların ortak özelliği filandı, kendi
yalnız ve mutsuz zamanlarımı hatırladım, ne romanlar devirmiştim..
sapık gibi, kendi isteğimle ayrıldığım eski sevgilimi izlediğimi fark edince, silkinip kendime geldim,
fazla bakmamak gerekti..
bir süre sonra nilay da girdi sınıfa, eşyalarını sıranın birine fırlatıp yanıma sokuldu, beni çok
şaşırtan anlayışlı bir gülümsemeyle,
"nabersin?" dedi,
"iyi diyelim iyi olsun.. senden naber?"
"bildiğin gibi işte * ..yoktun, geçen hafta?"
"hea.. öyle biraz bizimkileri göreyim istedim.."
"hımm.. konuşalım mı bir ara?"
"olur..ne zaman istersen.."
"tamam öğlen beraber yeriz madem" deyip omzumu sıvazladıktan sonra sırasına geri gitti..
bu şekilde yaklaşması beni şaşırtmıştı, dediğim gibi, ben azar yerim, yine gözleri fal taşı gibi
açılır, burnundan soluyarak bana "görüşelim!" gibisinden hareket yapar sanmıştım..eh, her halde
o yolun söz konusu ben olunca pek de işe yaramadığını anlamıştı.
neco gelip yanıma oturdu, selamlaştık, sarıldık.