Bunlar benim için çok değerliler. Benim gözdelerim diyebiliriz.
Onlarla çok samimiyiz birbirimizi iyi anlarız. Bi ara sokakta yürürken kederli bir ses işittim.
"Caniler, beni sarıya boyayacaklar."
Öyle boyamışlardı ki hiç acımamışlar.
Gözleri ne sütun ne parmaklıkları görmüştü. Öfkemden neredeyse sarılık olacaktım. O zamandan beri o evi ziyarete gitmem.
Bunları anlatarak şehrimi nasıl tanıdığımı anlamış olacaksınız.

Kaç gündür üzgün ve huzursuzdum. Neden böyle olduğumu anlamıştım. Dostlarım eski yerlerinde değillerdi. "O" meydanda yok "Şu" ortalıkta gözükmüyor. Falanca filanca bilmem ne yapmaya gitmiş diyip huzur bulurdum.
Ama böyle olmaya devam etse dünyaya küseceğim.