şimdi, işin açıkçası, üniversite gibi bir ortamda, hele ki bizim üniversitede, gibişmedikçe, kimse
sana bir şey diyemez, buna hakkı yok, ama öyle kuytu sınıf köşelerinde kafa kafaya basılınca da,
ister istemez bu algıyı veriyorsunuz insanlara,
halbuki bahçeye çıksanız, (hele de yaza doğru) bizim on yakalandığımız durumdan iki kat daha
samimi 5-10 çift görebilirsiniz bir yürüyüşte..ve eminim ki aynı hoca, onları sanki orada durmakta
olan çöp bidonuymuşcasına sıradan karşılayıp yoluna devam eder..
ama işte sınıf.. kimse yok.. falan filan..
yine de yakalandığımız durum, o kadar da kötü sayılmazdı, ceyda alnını alnıma dayamış, elleri
belinde, beni köşeye sıkıştırıyordu alt tarafı (:
her lafa cevabı olduğunu sanan ben, züt gibi kalmış, ağzımı açamıyor bir haldeyken ceyda
konuştu,
"hocam arkadaş beni biraz kızdırdı da..hesabını kesiyordum" deyip güya kızgın, yarı muzip
şekilde gülümsedi,
güzel bahane evet.. yersen..
genç hoca (araştırma görevlisi yazamıcam uzun uzun aq..) derin bir nefes alıp söyleyeceklerini
toparlamaya çalıştı, şaşırdığı, dahası utandığı belliydi, sonuçta o da genç bir insan evladı,
aramızda en fazla 4-5 yaş vardır,
"anladım, ama, yanlış anlaşılmayın diye uyarayım dedim" diyerek yeniden iğneledi kendi çapında,
"dışarda, havadar bir yerde hesaplaşsanız daha iyi olur"
ceyda yeniden atıldı, ben ise salak salak bakınmakla yetiniyordum,
"haklısınız hocaamm, ama elimden kimse alamasın istedim" deyip pis pis gülümsedi, karnıma
şakadan bir yumruk patlattı..eli ağırmış, ben de güya çok acımız gibi yapıp iki büklüm oldum,
genç hocaya pek de samimi gözükmeyen bir "kurtarın beni" bakışı attım.