O ara unutmuşum, oyun bitti, (üstada 5-3 le boyun eğdik maalesef (: ) üzerine
mevyeler yendi, muhabbet bilmem ne derken, nihayet çişim geldi de anca işemeye giderken
odamın olduğu tarafa yolum düştü, hatta tam banyodan çıktığımda yine telefon titremesi sesini
duymasam hala daha aklıma gelmezdi.
Gittim bir baktım, oha! 12 cevapsız arama, bir sürü mesaj..ne oluyoruz lan??
Baktım, tamamı ceydadan, mesajları hiç okumadan direkt kendim mesaj yazdım?
“ne oldu ya? Hayırdır?”
Cevap olarak telefonum yeniden çalmaya başladı, lan açsam mı açmasam mı şimdi, içerde
bizimkiler bekliyor odanın kapısı açık, konuşucam ama rahat edemem yani öyle bir ortamda, bir
de muhtemelen posta yiyeceğim, çünkü bu durum beni bir nevi rüyadan uyandırdı, günlerdir
unuttuğum, ihmal ettiğim tarafımın ve onun sorumluluklarının farkına varmamı sağladı,
Birkaç kez titredikten sonra nihayet kararımı verip telefonu açtım,
“alo?” dedim tırsak şekilde, birazdan cırlamalar başlardı herhalde, ama onun yerine miyavlayan
bir sesle karşılaştım,
“nerdesin sen kaç gündür..tek bir mesaj atmadın, benimkilere cevap vermedin.. geçiştirdin..”
“aşkı…ee canım, ailemleyim ya, onlara zaman ayırı..”
“ya ne olursa olsun tsigalko, tek bir adam gibi mesaj bile atamaz mıydın? Bir kere 3-5
dakikalığına da olsa arayamaz mıydın? Hiç mi boş vaktin olmadı?”
“canım (fısıltıyla) bunları konuşmuştuk?”
“ne konuştuk ya..daha az görüşürüz dedik sadece, ailelerimize zaman ayırmak için, hiç
görüşmeyiz demedik ki? Sen günlerdir hayatında ben yokmuşum gibi davranıyorsun? Bu kadar
kolay mı senin için bensiz bir dünya?”
“saçmalama.. saçmalama bak.. canım.. evdeyim ben şimdi tartışmayalım, ben arıycam seni
tamam mı? Bizimkiler duymasınlar şimdi, elli çeşit soru sorarlar”
“sorsalar ne olacak ya, devlet sırrı mı saklıyorsun? Senin kız arkadaşın olamaz mı?”
“ya tamam bak, ceyda, sonra konuşa..”
“istemiyorsan hiç konuşmasak da olur, sen gayet iyi idare ediyorsun zaten!”
Öff…lan sus işte sonra arıycaz diyoruz?