Elde ev yapımı pasta-börekler, kurabiyeler, yanında çeşit çeşit içecekler, hediye atkılar,
eldivenler, bereler, kalemler, daha önceki ziyaretlerden tembihlenmiş küçük istekler ve
yüzümüzde gülücüklerle, kim bilir kaç zaman yaşamış, ne anılara, hatıralara mazhar olmuş
çınarlarla dolu bu kasvetli mekana adımımız atmıştık.
insanın içi bir tuhaf oluyor be beyler..70 ini, 80 ini geçmiş , sükunet içerisinde, dünya denilen
limandan kalkacak son gemilerini bekleyen bu kabullenmiş topluluk.. nineler..dedeler.. büyük
amcalar.. onlar da bir zamanlar bizim gibi gençti?
Bir zamanlar,
Onlar da bizim gibi ne cenderelerden geçti..
Neler yaşadılar.. neler gördüler.. kimleri sevdiler.. kimleri üzdüler.. sevildiler..
Arkadaşlar edindiler.. dostluklar yetiştirdiler.. çocuklarını, torunlarını, hatta torunlarının çocuklarını
gördüler..
Neydiler?..neler ettiler..
Nihayetinde şimdi mutlak huzuru, bizlerin “huzur evi” dediği bu yerde beklemekteler..
çok tuhaf oluyor insanın içi.. çok..
sen de, ben de, biz de böyle olacağız (Allah o kadar ömür verirse tabi)...
artık sadece ailemin bildiği iyi çocuk tarafımı, burada da gün yüzüne çıkarmış, yüzümde
gülücüklerle içecek dağıtırken düşündüm..
dünya malına bu denli düşkünlüklerimizi düşündüm…küçük hesaplarımızı, oyunlarımızı,
triplerimizi, aldatmacalarımızı düşündüm..
kırdığımız kalpleri, düşmanlıkları, yok yere kendimizin ve başkalarının hayatlarına vurduğumuz
darbeleri, sıktığımız kurşunları düşündüm..
havamız kimeydi Allah aşkına? Derdimiz neydi? Gün gelecek, belki böyle bir yerde, ya da kendi
evimizde, yüzümüze gülümseyecek, bize “nasılsın amcacım?” diyecek bir genç ruha hasret,
yorgun ve eskimiş halde anılarla baş başa kalacak olan yine bizler değil miydik?
öyleyse nedendi bu anlamsız çaba? Bu kişisel, duygusal savaşlar..
müziksiz olmuyor değil mi? (:
http://fizy.org/#s/3wkukm
Kendi hayatımı düşününce utanmaya başladım..yalanlar üzerine kurduğum ilişkilerimi ve dişe
dokunur tek bir iş yapmaksızın,