“Ceyda…”
“olacak mıyız? Olmayacak mıyız?”
“ya manyak mısın sen? Ne alakası var bununla yaptığın şeyin? Böyle anlaşma mı olur? Sen her
sevgilinden ayrıldığında şehir mi değiştireceksin böyle?..yaptığın şeyin mantıklı tek bir noktası
bile yok.. kendine gel tamam mı? Bir yere gitmiyorsun.. gerizekalı!”
Koyvermiştim artık bende.. sinirden sesim ve bedenim titremeye başladı..
“sen herkes değilsin.. söyledim sana.. neler paylaştım.. neler anlattım…sen farklıydın.. farklısın..”
“o anlattıkların bende kalacak söz veriyorum..sen de kal.. burada kal..”
“biliyorum.. sana güvenip inandığım için konuştum zaten onları.. sana inandığım için sevdim
seni.. değişebileceğine inandım..”
Aslında değişmiştim zaten.. hayatımı düzeltmeye, artık gerçek sevgiler üzerine ilişkiler inşa
etmeye çalışıyordum.. ceyda beni tedavi etmiş olabilirdi..ama olay şu ki, sizi tedavi eden ilaç,
dünyanın en muhteşem icadı bile olsa, iyileşince artık ona ihtiyaç duymazsınız ki artık?
Ceyda bunu kabullenmek istemiyordu.. beni iyileştiren panzehir olarak, onu hayatımın sonuna
kadar kullanmamı istiyordu.. artık ihtiyacım olmadığına inanmıyordu.. bile bile devam etseydim,
bu da başka bir bağımlılık, başka bir hastalık olmaz mıydı?
“Ceyda lütfen gitme..ama.. bizim işimiz bitti bu saatten sonra..ben farklı bir hayat istiyorum.. daha
sakin.. yalnız hatta.. evet.. yalnız olmak istiyorum bir süre..kim bilir belki de muallak filanımdır ha?”
Güldü gene, sonra iyice buruştu yüzü.. tamamen bıraktı kendini.. üzerime yüklendi.. sarıldı.. başını
göğsümde hissettim.. hıçkıra hıçkıra konuştu.. bizden bahsetti.. başka şeyler de söyledi ama
onları yazamayacağım amk çok utanıyorum zaten şu an, ter bastı resmen…yalvardı desem
kısaca, çok mu egoist görürsünüz beni?..
Onu kibarca kendimden uzaklaştırdım, gözlerini sildim, dağılan kırmızı saçlarını kulağının
arkasına sıkıştırdım..